Halsbandparkiet

Woensdag 20 november 2013: de twijfel slaat weer toe, ga ik Kruisbekken zoeken? De tandartsbezigheden zinderen nog door in mijn kaken, dus het wordt het Vondelpark. Een wereldattractie, op twee minuten fietsen afstand. Op mijn iPhone probeer ik een app waarover ik nog niet mag praten, de bètaversie doet het uitstekend en mijn telefoontje crasht niet.
Zo stil als de halsbandjes een paar weken geleden waren, ze leken wel verdwenen, zo aanwezig zijn ze nu. De territoria worden zo te zien al bevochten, menig wijfje inspecteert een begeerd hol.
Thuis wacht mij een mailtje, met daarin de teldata voor de slaapplaatsen van de Amsterdamse Halsbandparkieten.

een mannetje

Denkend aan de dood

Donderdag 21 november 2013: omdat op het gebouw van Waternet, waarop een slechtvalkenkast staat, een juveniele slechtvalk is gesignaleerd, besluit ik er een kijkje te nemen. Waterkoud is het, maar de zon schijnt. Mijn route leidt langs de Omval, maar de, waarschijnlijk territoriale, slechtvalken zie ik niet op de Rembrandttoren, de Mondriaantoren of de Breitnertoren. Die torens liggen aan de andere kant van de Amstel, gezien vanuit Waternet. Ook op de gebouwen van Waternet is niks te zien, dus vervolg ik mijn fietstocht en kom via een grote omweg, (ja, gemeentes denken dat fietsers altijd toeristische routes willen) over de Utrechtse brug bij de begraafplaats Zorgvlied. Voor Zorgvlied wordt tegenwoordig reclame gemaakt op de radio: studenten kunnen er wandelen, gezinnen kunnen er ontspannen, en er kan ook alvast naar een laatste rustplaats worden gekeken.
De zon staat zo laag dat er grote schaduwen vallen, vogels fotograferen is derhalve vrijwel uitgesloten. Bovendien laten ze zich nauwelijks zien. Ik ben een poosje niet geweest en zie dat het nieuwe deel van de begraafplaats klaar is, een boeddhistisch inslag heeft het gekregen. Wat eerst lopers uit het schaakspel lijken, wel heel veel, met hun kopjes net boven de heggen uitstekend, blijken potten te zijn die spiegelen in het water. Eenden zitten aan de kant.
Op de terugweg langs de Omval fotografeer ik boven het nieuwe Philips-logo een mannetje Slechtvalk.

J. C. BLOEM (1887-1966)

INSOMNIA

Denkend aan de dood kan ik niet slapen,
En niet slapend denk ik aan de dood,
En het leven vliet gelijk het vlood,
En elk zijn is tot niet-zijn geschapen.

Hoe onmachtig klinkt het schriel `te wapen',
Waar de levenswil ten strijd mee noodt,
Naast der doodsklaroenen schrille stoot,
Die de grijsaards oproept met de knapen.

Evenals een vrouw, die eens zich gaf,
Baren moet, of ze al dan niet wil baren,
Want het kind is groeiende in haar schoot,

Is elk wezen zwanger van de dood,
En het voorbestemde doel van 't paren
Is niet minder dan de wieg het graf.

Gaai in een taxus, luisterend naar de klik van de camera

eeuwige slaap

Gepensioneerd officier van gezondheid werd maar 69 jaar

Zorgvlied in de herfst

De schaaklopers

Breitnertoren

Slechtvalk

Mislukt

Woensdag 13 november 2013: "mislukt", zo karakteriseert op de terugweg mijn fotomaatje ons middagtochtje van vandaag. In het Amstelpark zijn niet veel vogels te zien, maar is des te meer herrie te horen. Stratenmakers, gezocht door een motoragent, joelende kinderen, per slot is het woensdagmiddag, ronkende machinerieën, geen Groene specht zal zo gek zijn nu midden op een grasveld zijn kostje bij elkaar te scharrelen. Vuurgoudhaantjes zien we door het groen flitsen, en het toeristentreintje rijdt langs. De zon schijnt. Tijd voor sterke verhalen.

Zingende Roodborst

Lichtspel

Kleine Mantelmeeuw

Lentebelofte in de herfst

Pimpelmees eet appel

Staartmees

Wolken Waterland

Zondag 10 november 2013: om half twee zit ik op de fiets, gelokt door de zon. De Sneeuwgors in Waterland is het doel. Een overzichtelijk doel vind ik, nadat ik een kennis achterop fiets die ook naar Waterland gaat, naar haar atelier. Afgelopen half jaar is zij op zes reizen in vijf continenten geweest, voor haar werk, en op vakantie. Ik ben blij alleen maar naar Waterland te hoeven.
Het is een grandioze tocht. Door de wind is er bijna geen vogel te zien, een Graspieper, wat Meerkoeten en groepen ganzen. Ik snap de Sneeuwgors wel, die moet ergens ondergedoken zijn. Het fietspad op de Uitdammerdijk ligt niet echt in de luwte, mijn muts bewijst goede diensten aan mijn oren. Maar jongens, wat een luchten! Wolken, buien, een laagstaande zon, gelukkig maakt mijn telefoon ook foto's, want aan mijn telelens heb ik niet veel. De contrasten om me heen laten me denken aan een gedicht dat ik ooit op een muur in Leiden las, het is van Willem Hussem:

“zet het blauw
van de zee
tegen het
blauw van de
hemel veeg
er het wit
van een zeil
in en de
wind steekt op”

Elke regel heeft drie lettergrepen, zie ik nu.

Bij het bewerken van de foto's zie ik dat de Rembrandttoren in rembrandtesk licht staat.

Buien boven Noord

Hemcentrale

Torens van Broek in Waterland, Monnickendam en Holysloot

Wolken Waterland

Muiderslot

Durgerdam

Rembrandttoren

Wie nog meer wil zien kan op Flickr kijken.

Vogelen vanachter de computer

Zaterdag 9 november 2013: een paar dagen geleden heb ik de door hekwerk omgeven silo weer neergezet op het balkon op twee hoog, gevuld met zwarte zonnepitten. Vandaag zie ik in een kwartiertje tijd een hele schare vogels, winter betekent hier etenstijd:

Roodborst
Groenling
Koolmees
Pimpelmees
Heggemus
Houtduif
Merel
Gaai
Vink

En straks komen de halsbandparkieten op hun neus kijken. Hun huis hangt nog niet.

Velduilen

Vrijdag 8 november 2013: onrust, ga ik nou of ga ik niet. Mijn schoonzusje moet een scan, en ik  moet Velduilen. Buienradar wijst een grote grijze sluier aan, hupse wolkengebieden, en wat gaten ertussen. De radarbeelden van mijn schoonzus zijn vast lastiger te doorgronden. De auto moet benzine en de navigatie kent de straat in Blaricum niet waar ik heen wil, die is vast onder een andere gemeente ondergebracht. Of doodlopende straten worden genegeerd. Verstandig.
Aan het einde van de ochtend arriveer ik dan eindelijk op de plek die zorgvuldig geheim wordt gehouden op waarneming.nl. In filetempo rijd ik over de weggetjes, vogelen vanuit de auto. Als ik uitstap besef ik dat het koud is en dat ik mijn warme schoenen ben vergeten. De Velduilen zie ik niet, geheel volgens verwachting. Wel Buizerden, Grote zilverreigers, Brandganzen en Kieviten die, als ze de lucht in worden gejaagd, opeens met wel zeshonderd blijken te zijn. In de verte zie ik een Blauwe kiekendief laag over de velden scheren. Terug maar weer, en aansluiten bij de vogelaars die zich al ergens hebben opgesteld, vast en zeker met voorkennis. Ze blijken twee Velduilen in de telescoop te hebben, kopjes die nauwelijks boven de graspollen uitkomen. Sinds half negen die ochtend zijn die niet van hun plaats geweest. Dat ze daar niet voor niks zitten zien we aan de Torenvalken die kennelijk het wereldrecord veldmuizen vangen aan het verbeteren zijn. Ik leg de laatste vlucht van enkele muizen vast, waarschijnlijk ook hun eerste. Een onbekende vogel strijkt in de verte neer, een Havik blijkt later uit de foto's. Vogelaars komen en gaan, en ik blijf als enige over als het licht taant. Buizerden komen roepend over en opeens zie ik uit een ooghoek beweging op het veld, een uil gaat de lucht in! De ISO staat inmiddels op 1000, maar het kan me niet schelen. Klikkerdeklik. Twee Velduilen vliegen. Met lange vleugels, die traag hélemaal óp en hélemaal néér gaan. Ver weg loopt een lama op de dijk.

 

Blauwe kiekendief

Torenvalk

 Velduil

Lama